januari t/m juni 2006
hoe het begon
juni 2006
De dag des oordeels
eind juni t/m begin augustus
de eerste chemoperiode
begin augustus t/m half september
tweede chemoperiode
half september t/m begin november
periode na de chemo
november
De uitslagen
november na de uitslag
Hoe nu verder na deze uitslag
de bestralingsperiode
5 dagen achter elkaar bestralingen om de benauwdheid te verminderen
december vakantie
amber en ik op vakantie in Egypte samen met Ber en Nadine
na de vakantie
het leven weer na de vakantie
weer een nieuw begin: 2007
januari 2007
22 januari 2007
een nieuwe uitslag
de tweede week van het nieuwe jaar
week 2 2007
vanaf 29 januari
weer een nieuwe week
vanaf 5 februari
vanaf 5 februari
weer een ct-scan/12 februari
weer een ct-scan/12 februari
een nieuwe week/19 februari
een nieuwe week/19 februari
vakantie Overijssel
midweek Overijssel
week 26 februari
week 26 februari
weer thuis enzo
weer thuis enzo
lente of winter?
lente of winter?
lente
lente
april en pasen
april en de paasdagen
Vakantie in Tunesië
vakantie samen met mijn zussen en mijn moeder
het dagelijkse leven
weer terug van Tunesië
Vakantie Kreta
een bijzondere ervaring met Jan naar een warm land
Opnieuw het dagelijks leven
weer een nieuwe start na een vakantie
wel of geen chemo?
weer opnieuw een zware beslissing
juni 2007
de maand van de keuzes
Een scan en uitslag verder
Weer een nieuwe beslissing
Weer een nieuw begin
een start met de nieuwe medicijnen
Juli 2007
verder met de pillen en 1e controle
de eerste uitslag na de start met een nieuwe "chemo"
de eerste uitslag van de tarceva/sunitinib
augustus
vakantie Vlieland en een eerste scan sinds de tarceva/sunitinib
Vlieland
toch nog een weekje er tussenuit voor ons
Weer het gewone leven?!
na de vakantie
En wat nu?
een nieuwe chemo?
(Deze week) de start met bestralen
De 2e keer bestralen
Na de bestraling
en nu maar afwachten
Oktober
tussen hoop en vrees
Lesbos
1 weekje vakantie in Griekenland
Weer thuis
Het "gewone leven" weer
November 2007
Weer een nieuw begin
Een weekendje weg met Saskia
Eerst doen, dan denken
weer het gewone leven
sinterklaas enzo
Decembermaand
De wintermaand en Sint
Kerst 2007
De feestdagen 2007
Weer een nieuw jaar
2008
Wel of niet aan de chemo (Alimta)?
Wel of niet aan de chemo (Alimta)?
Nog even genieten
zin in een paar rustige dagen
De laatste loodjes
telkens nog éven doorzetten
Naar het hotel met Frank en Marie Louise
Een weekendje Duitsland
Nog even 1 dagje onbezorgd
Een derde chemo?
De 3e chemokuur
De laatste loodjes?
Wel of geen nieuwe kansen
Nog wel of niet een nieuwe chemo
De bestralingsweek en de naweëen
Toch nog voor de vakantie
in ieder geval nog 1 vakantie naar het buitenland
Dalyan Turkije
weer het gewone leven na Dalyan
Weer terug van vakantie
weer een nieuw begin?
pillen en andere onderzoeken
Weer thuis
terug van weggeweest uit het ziekenhuis
Mijn kankerverjaardag
om het leven te vieren
Juli
Weer een nieuwe maand
Een weekendje naar het Brabantse land met Ber
Een weekendje weg met Ber
Terug van Brabant
Toch weer AVL'en
Een nieuwe moeizame start
Een nieuwe start met ademhalen
29 juli 2008
Hoe het einde is gekomen

LENTE

26 MAART

Het is deze week officieel lente geworden. Ik had nog niet koud een foto op mijn site gezet met sneeuw en de zon is al weer gaan schijnen met een frisse wind op de achtergrond. Maar deze week wordt het dan toch écht lente. De tuin ziet er steeds gezelliger uit waar ik enorm blij van word.

Waar ik niet blij van word is de pijn her en der in mijn lijf (borstkas-longgebied). Het maakt me gewoon erg stressig. Verder ben ik vandaag heel erg moe. Gewoon te kort geslapen door het uur tijdverschil en omdat ik om 7 uur naast mijn bed stond om met Amber mee te gaan naar de tandarts.

Helaas, ik had zoveel plannen voor vandaag maar ik geloof dat dit niks word. Misschien maar eens een echte rustdag houden, haha.

Ik heb gemerkt dat ik dat al een tijd lang bijna dagelijks roep, maar dat het er gewoon niet van komt. Simpelweg omdat ik nogal veel zin heb in dingen doen wat me ook energie geeft. Het is alsof ik dagelijks denk: "voordat ik doodga wil ik het nog gezellig hebben in de tuin" enz. enz. Het gevoel hebbende dat ik nog zoveel wil doen en dat ook NU moet doen voor het te laat is. Die onrust raak ik nog even niet kwijt.

Het zou fijn zijn om wat meer balans te hebben tussen rust en actie, maar dat zal er dit leven wel niet meer inzitten. Het is nooit mijn sterkste kant geweest met mijn zwart wit karakter. Vermoedelijk zal ik misschien nog ietsie meer dit leren doordat ik noodgedwongen in een situatie kom waardoor ik geen keuze meer heb.

Ik ga zo eens kijken of het in de tuin lekker is om te zitten, ondanks de noordoosten wind.

Eerst nog eventjes wat foto's zetten bij het voorjaar.

Het zitten in mijn tuin was vanmorgen nog te koud, terwijl met wat bezig zijn het er prima uit te houden was. Dus weer verder gegaan met het snoeiwerk. Erg lang kan ik het niet doen met mijn moeheid, maar er kwam al een reddende engel die me weerhouden heeft om over mijn grenzen te gaan. Saskia kwam langs voor een bakkie koffie.

Met jas aan toch in de tuin gezellig samen  koffie kunnen drinken. Na een klein uurtjes stort alles in en kruip ik na een douche gauw m'n bed in. Het is dat ik een wekker gezet had, want anders....... had ik een gat in de dag/nacht geslapen. Zo ontzettend moe was ik.

Van mijn werk inmiddels stukken binnen voor het maandblaadje. Ik heb even bijgetankt en heb weer wat energie om iets te doen zoals het redactiewerk. Lekker.

Al vroeg in de avond stort alles weer in. Ik moet gewoon liggen. Amber is even bij d'r vader en komt zo thuis. Niet gezellig voor haar, maar ik hou het verticaal niet meer vol dus heb d'r gebeld om te zeggen dat ik boven ben als ze thuis komt.

Van echt slapen komt het niet, want m'n lijf zit me in de weg. Am is inmiddels thuis en nog steeds op terwijl het al 12 uur is. Het is een echte nachtbraker en soms loopt het de spuigaten uit en moet je haar knock-out slaan. Bij wijze van dan.

27 MAART

Als ik wakker word ben ik niet blij. Een gestresste dochter omdat ze zich verslapen heeft, is niet de eerste die je tegen wilt komen als je zelf nog volkomen verdoofd en met pijn in je lijf rondloopt. Elke ochtend als ik wakker word hoop ik dat mijn lichaam de pijn weer kwijt is. Gewoon WEG! grrrrr. Helaas, dit is vandaag niet zo.

Voor mij is de pijn nog niet een vanzelfsprekendheid, omdat 'ie plots weer is komen opzetten. Ik ga er nog altijd vanuit dat 'ie dan net zo plots verdwijnt en dat het geen slecht teken is zoals de laatste scan uitwees.

In de tuin is het vanmorgen al vroeg lekker. De clematis staat te bloeien en te geuren. Heerlijk.

Nog even wat doen, dan  douchen, en met mam naar het strand. Wat is het toch een heerlijke luxe om zo dicht bij het strand te wonen.

Het was met de oostenwind zalig op het strand. Daarna zijn we nog wat boodschappen wezen doen en ben ik moe naar huis gegaan nadat ik mam thuis afgezet heb. Moe van de spanning die steeds meer oploopt.

Ik heb de afgelopen tijd vooral de pijn proberen te bezweren door veel bezig te zijn. Alsof ik mezelf moest bewijzen dat mijn lijf me niet in de steek zou laten. Door de toenemende moeheid lukt dit me steeds minder en vandaag voel ik de hele dag me zeer kwetsbaar.

Thuis knalt alles door luttele niksdingen, en uiteindelijk doorbreekt het de spanning die heerst. Na het geknal is er van mijn kant eindelijk weer ruimte voor tranen en een gesprek over dat wat me écht bezig houdt. De angst dat er toch weer iets mis zit, de gedachtes over dood gaan en nog veel meer. Jan is blij dat ik dit weer met 'm deel. Hij had het gevoel dat ik steeds verder weg ging, terwijl hij tegelijk ook voelt hoe het met me is, maar me dan als onbereikbaar ervaart. Er is weer lucht en dat is goed, ondanks het intense verdriet wat ik nu voel. En ook Jan is weer dichterbij gekomen, want hij kan net als ik zichzelf gaan afzonderen en dan komen we er samen op een simpele manier niet uit. Gelukkig is onze liefde groot, en komen we hier ook weer doorheen. En....... leren leven met kanker en de dood is niet waar je voor kan oefenen met elkaar. Je hebt het maar gewoon te doen.

28 MAART

Vanmorgen weer begonnen met mijn iscador injecties. Het is wel grappig om te merken dat ik het helemaal op mijn gevoel doe. Soms heb ik behoefte om even langer te wachten tussen 2 kuren en voel ik dat het klopt. Zodra ik voel dat het weer tijd is, vraag ik Jan om mijn prikken weer te geven. Dit werkt erg goed.

Ik sta voor een moeilijke keuze. Ik wil het AVL bellen om te vragen wat ze me aanraden, maar zie er als een berg tegenop. Er zit nog zoveel verdriet dat ik het idee heb daar nog wat tijd voor nodig te hebben voordat ik bel en misschien een naar bericht krijg.

Eerst maar eens een kop koffie drinken en alles laten zakken.

Thuis zitten werkt even niet, dus bel ik Ber op om te vragen of ze mee gaat naar het strand. Daar praten we over hoe ik me voel waardoor ik me steeds meer realiseer dat ik toch echt het AVL moet bellen.

Eenmaal thuis raap ik de moed bij elkaar en bel ik Albert van het AVL op om te vragen wat ik moet doen. Nadat hij overlegt met de longarts kan ik morgen om 16.00 uur komen.

Ondanks dat ik erg opzie tegen dit bezoek en de evt gevolgen, ben ik opgelucht dat de kogel door de kerk is.

Morgen dus een drukke dag met de andere afspraken erbij zoals de haptonome.

Een ibuprofen 400 mg hielp vanmiddag wel tegen de algemene pijn in mijn longen, maar niet tegen de steken en de pijn in mijn arm vanuit mijn oksel.

Helaas is ie nu uitgewerkt en zie ik pijn ook nog altijd als een signaal waardoor ik ook niet zo gauw weer een nieuwe neem. Ik ga zo wel lekker in bed liggen waardoor ik meer rust in mijn lijf heb, wat de pijn ook wat verzacht.

29 MAART

Gisteravond met een pijnstiller naar bed gegaan en ik ben, nadat het wat begon te werken, als een os in slaap gevallen tot vanmorgen half 9. Ik heb de rust hard nodig.

Zeker nu ik een volle dagplanning heb. In de ochtend administratieve dingen afronden, Lau komt even langs, naar de haptonome en naar het AVL. Dan is mam ook jarig ondanks dat ze het vandaag niet echt viert. Even kijken of ik vanavond nog een half uurtje binnen kan wippen. De KNO komt er vandaag niet van en mijn oor voelt al rustiger door het druppelen, dus dat kan nog wel even wachten.

Mijn administratie voor de PGB lijkt nu afgerond. Contracten enzo zijn gemaakt.

Haptonomie deed me goed, want ik kon wel wat extra ontspanning gebruiken i.v.m. het bezoek aan het AVL. Dat maakt me altijd als een kat die rustig ligt te slapen maar ondertussen op alert staat.

We zijn net terug uit het AVL. Met de verschijnselen die ik heb, moet ik me toch voorbereiden op de terugkeer van mijn kanker. Ik heb bloed laten prikken, en diverse foto's laten maken die nog niet direct duidelijkheid kunnen geven, maar dat was vandaag mogelijk.

Michel, mijn longarts, zou proberen me vanavond nog te bellen over de uitslag of anders morgen.

En nu maar duimen op niet het allerergste en hopen dat er iets mogelijk is. Afhankelijk van de plek enzo, zou bestraling nog een optie zijn.

Op dit moment voel ik me leeg omdat ik toch niets weet. Ik ga me pas druk maken als ik weet hoe de stand van zaken is. Of zou het misschien gewoon verdoofdheid zijn.

Verder meldt Michel me dat ik echt mezelf de pijn moet onthouden door pijnstillers.

Straks nog maar even proberen naar mam te gaan want ze is jarig.

Ik ben net terug van mam en ga zo naar bed. Michel heeft nog niet gebeld en ik verwacht ook niet meer dat 'ie nog beld. Hij zal de uitslagen nog wel niet binnen hebben gekregen vandaag. De foto's en het bloedonderzoek waren ook erg laat op de dag. Langzaam begint de spanning wel weer op te komen. Ik hoop morgen snel duidelijkheid te krijgen.

Het was voor mij lastig om constant pijnstillers te slikken omdat ik pijn gebruik als signaal. Pas bij erge pijn ga ik altijd actie ondernemen, dus als ik de pijn onderdruk kan ik het lang negeren. In mijn geval is dat niet handig want ben ik misschien te laat voor een mogelijke behandeling. Nu ik eenmaal weer actie ondernomen heb kan ik rustig een pijnstiller nemen. Dit heb ik dan ook direct gedaan nadat mijn 1e pijnstiller uitgewerkt was nadat ik een half uur uit het ziekenhuis vandaan was. Grrrrr, zonder is erg vervelend en het lucht op als de ergste pijn weg is met.

Morgen weer vroeg op voor mijn injectie en de schoonmaakster. Joepie, ik ben blij dat ze komt.

30 MAART

Ik dacht gister vroeg te gaan slapen. Nou, dat kon ik op mijn buik schrijven. Ik ben blij als ik horizontaal lig, dat wel, maar de spanning liep in de loop van de avond flink op. Soms schrijf ik in mijn hoofd een volledig boek als ik onder stress sta zoals gisteravond in bed. Waar de woorden nu gebleven zijn weet ik niet meer, maar het boek zou nu een zottenverhaal worden. Alles loopt in mijn hoofd door elkaar en de woorden zijn nauwelijks in normale zinnen te gieten.

Midden in de nacht werkt mijn pijnstiller weer uit. Shit, heb ik dat, want zit al aan mijn max en andere kwalen kan ik nu niet gebruiken zoals maagklachten van teveel pillen.

Kortom ik slaap pas na 3'en in en word om 8 uur weer wakker gemaakt. Doodmoe!

O, ik hoop toch zo dat Michel van der Heuvel gauw belt, want die onzekerheid is het moeilijkste om mee te leven. Net als ieder ander weet ik dat ik dood ga, en net als ieder ander heb je nooit de zekerheid van wanneer. Toch is het anders als je zo'n kankerziekte hebt. Redelijkerwijs weet ik dat ik morgen er ook nog ben en overmorgen ook en deze week ook nog, maar hoe ver kan ik nu werkelijk vooruit kijken. Die begrenzing en die onzekerheid kunnen me soms erg nerveus maken. Vooral als ik zit te wachten op een uitslag. Brrrrrrrrr.

Intussen is de schoonmaakster er en heb ik al wat kleine dingetjes gedaan. Even wat afleiding en mijn griet is ook thuis omdat ze niet lekker is. Gister kwam ik niet erg toe aan aandacht voor haar. Zal d'r vandaag wat meer proberen te zijn. Ook zij heeft het niet makkelijk. Ze is al weken niet lekker en het zet niet door maar gaat ook niet weg. Mijn gevoel zegt dat ze meer last heeft van mijn ziekte dan ze kan bevatten. Ze heeft gewoon vaak geen woorden voor haar zielenroerselen waardoor ze zich ook niet kan uiten. Hierover kan ze zich dan weer bijna schuldig voelen omdat ze mijn nichtjes dan wel ziet huilen en praten over mij. Ik kan het niet doorbreken met haar, dat kan ze alleen zelf als het haar tijd is want voor hulp is ze te eigen wijs.

Het is voor mij soms met lede ogen aanzien hoe ze

worstelt met alles.

Omdat ik zo weinig geslapen heb, kruip ik bij haar op de bank om nog een half uurtje te rusten. De tranen komen spontaan op en ik deel samen met haar mijn verdriet en mijn behoeftes. Het is goed, omdat ook dit al lang niet meer gebeurd is.

De telefoon gaat en mijn hart klopt in mijn keel. Even diep ademhalen en 'm opnemen. Het was eerst Ber en tijdens dit telefoontje gaat de telefoon weer (wisselgesprek). Yep, Michel van der Heuvel mijn longarts.

Nog niet veel te zien, maar dat was te verwachten. Mogelijk dat de uitzaaiing wel wat groter is geworden, maar ook dat is vaak niet helemaal duidelijk. Dus een voorstel van hem is een scan omdat hij er toch wel vanuit gaat dat naar alle waarschijnlijkheid de tumor weer actief is. Verder nog gepraat over de mogelijke behandelingen zoals chemo of bestralingen.

Op mijn vraag of de scan snel kan omdat de onzekerheid slopend is en dat niet goed is voor mijn gezondheid (haha), probeert 'ie me af te remmen omdat hij natuurlijk ook niet kan zeggen wanneer het mogelijk is.

Maar...... ik krijg om half 12 een telefoontje van het AVL dat ik kan komen. Hij heeft zijn best gedaan voor mij, YES. De schat, hoewel 'ie natuurlijk altijd op moet passen met mij en mijn site. Hij zei zelf al: "als je tegenwoordig op mijn naam googled, dan kom je bij jouw site uit". Jaja, de macht van het internet moet je niet onderschatten.

We kunnen er gelukkig allebei om lachen en tot op heden heb ik nog niks negatiefs over 'm te vertellen.

Jan is vandaag ergens ingehuurd voor werk dus is er niet. Ber gaat straks mee naar het ziekenhuis.

In het ziekenhuis blijkt dat er bij toeval een gaatje was waardoor ik zo snel terecht kon.

Het prikken is pijnlijk maar gaat gelukkig weer in 1x goed. Na de scan trek ik mijn stoute schoenen aan en loop ik naar balie 4 om te vragen of Michel tijd heeft om mijn scan te bekijken.

Als hij aan komt lopen kijkt 'ie me aan met een gezicht van: smiecht, hoe heb je het weer zo snel voor elkaar gekregen? En ik maar denken dat hij het geregeld had.

De uitslag blijkt gelukkig veel minder slecht te zijn dan ik dacht gezien de toenemende pijn. De hoofdtumor ziet er rustig uit. De uitzaaiingen zijn een ietsiepietsie gegroeid maar niet noemenswaardig. Het groeit dus heel langzaam. Wel zit een uitzaaiing tegen mijn longvlies aan wat één van de pijnen kan verklaren. Verder word alles daar mogelijk geprikkeld door bijv. littekenweefsel. De scan moeten nog vooral bij de botten goed bekeken worden door een radioloog. Hiervan krijg ik telefonisch a.s. woensdag de uitslag.

Ik ben alweer een stuk gerustgestelder, hoewel het vertrouwen in mijn lijf weer een flinke opdonder heeft gehad door de pijn en blijf ik natuurlijk zitten met de vraag hoe ik in godsnaam toch aan die pijn kom die met de dag sterker wordt. De longarts heeft mij wel duidelijk gemaakt dat ik consequent aan pijnmedicatie moet doen voorlopig en kijken wat er met de pijn gebeurt. Mocht deze erger worden is een andere chemo toch nog een optie.

Tijdens het gesprek en de luchtige grapjes tussendoor ontstond er nog een heel genante situatie. De kwinkslagen gaan nog wel eens over en weer en tussendoor neem ik een grote slok water. Bernadine kwam ook nog even grappig uit de hoek en ik proestte het letterlijk uit. Je snapt: het buro nat, het dossier nat, en arts nat. Gelukkig konden we er alledrie erg om lachen, maar dit was écht niet met opzet.

Ik stort met regelmaat in van alle emoties en een veeeeeel te korte nacht. Het is beter als ik gewoon in mijn bed ga liggen zo, alvast oefenen in het rustiger aan doen. Want dat dit nodig is, staat voor mij buiten kijf.

31 MAART

Ik weet niet meer dat ik in slaap gevallen ben, maar het was in ieder geval erg vroeg. Als een blok geslapen. Om half 9 schrik ik wakker want ik zou met Amber en Daphne naar de IJhallen gaan om half 10. Dus.... ondanks dat ik nog niet uitgeslapen ben, spreek ik mezelf ernstig toe. Opstaan dame, en wel nu! Anders wordt het straks weer haasten en daar houd je zieke lijf niet van!

Ontbijten, douchen, aankleden, alle pillen op een rij innemen, koffie en mijn gebruikelijke ochtendritueel op de wc niet vergeten. Door de medicijnen gaat dit allemaal niet meer zoals ik het gewend was, dus dat kost ook meer tijd tegenwoordig.

Kortom, doorgaan nu, niet treuzelen, maar ook niet haasten. Ik ben weer wat nieuws aan het leren zo op de valreep van mijn leven, namelijk: wat minder in het zwart-wit gebied leven, maar ergens daar tussenin. Misschien houd ik het dan het langste volzonder al te veel kleerscheuren. Is wel een verdomd lastige les voor een ongeduldige levensluchtige stresskip zoals ik, maar wie weet lukt het me toch nog een ietsiepietsie meer te bereiken.

We hebben alle 3 wat dingetjes gescoord in de IJ-hallen en gaan voldaan weer naar huis.

In kruip even mijn bed in om te rusten, of ik nou kan slapen of niet. Vanavond wil ik uitgerust naar de voorstelling van Het Volk in Heemstede.

Echt uitgerust ga ik niet richting Heemstede, maar met de nodige pijnmedicatie moet het lukken om over mijn moeheid heen te komen. Pijn maakt me namelijk erg moe.

De voorstelling was erg goed en vooral Joep vond ik dit keer mooi spelen. Heerlijk om weer eens in het theater te zijn. We waren met z'n 5'en: Jan, ik, mijn moeder en Ber en Henk. En Wigbolt had gezorgd dat er kaartjes voor ons lagen. Erg fijn.

Amber is naar een feest en slaapt bij d'r vader vanavond en wij zitten nog eventjes voordat ik naar m'n bed ga.

Morgen weer een nieuwe dag.

1 APRIL

Vandaag weer vroeg wakker. Niet eens een lange nacht gemaakt, want heb gister in mijn bed nog een tijd tv zitten kijken.

Het is heerlijk dat Jan vanochtend thuis is. Hij is altijd zo ontzettend vroeg al weg, dat het altijd genieten is om 'm 's morgens wél te zien. Toch wil hij nog naar de werkplaats om de paasmeubelshow voor te bereiden. Intussen belt Henk mijn zwager om me te helpen met het grote snoeiwerk in de tuin. Daarnaast neemt hij ook de hogedrukspuit mee om mijn plaatsjes weer te laten blinken. Jippie, dat is toch wel een luxe hoor!

Ik ben gauw aan de gang gegaan om de spullen te verplaatsen, en maar gelijk een doek er overheen gehaalt. Aanvegen, mijn paadje door het gras weer zichtbaar maken enz. Zo kan hij zonder te veel rompslomp aan het werk. Je moet het je werklui niet al te moeilijk maken, anders komen ze niet meer terug, nietwaar?!

Ik zal 'm zo voorzien van een lunch en dan ga ik mijn verplichte middagtuk doen zodat ik vanavond het etentje met de hele familie kan bijwonen zonder onder de tafel te zakken van moeheid.

Ik heb geslapen als een os en schrik tegen 4 uur wakker. Als ik beneden kom is Henk net klaar met mijn tuin. Ik weet niet wat ik zie; zo mooi en schoon zien mijn plaatsjes eruit. En de coniferen hebben weer normalere afmetingen.

Me douchen en aankleden om daarna te vertrekken naar het restaurant. Mijn moeder organiseert zo af en toe een etentje met z'n allen. Zijzelf, haar kinderen met aanhang en de kleinkinderen met evt. aanhang. Een gezelschap van 22 personen. Helaas is mijn vader inmiddels al een aantal jaren er niet meer bij.

In een bbq-restaurant moeten we alsnog wel ons eigen eten aan tafel maken (haha). Dus we komen er niet makkelijk vanaf, maar juist daarom altijd wel relaxed. Geen statisch gezit, maar een heen en weer geloop naar het buffet om het vlees, de vis en de bijgerechten op de borden te scheppen en zelf te bereiden op de bbq in het midden van de tafels. Het is weer lekker en gezellig en voldaan vertrekken we allemaal weer naar ons eigen huis.

Met Jan zijn gemaakte foto's op de pc gezet en nu is het voor mij weer tijd voor de horizontale stand. Morgen zal ik her en der wat foto's op mijn site erbij zetten.