januari t/m juni 2006
hoe het begon
juni 2006
De dag des oordeels
eind juni t/m begin augustus
de eerste chemoperiode
begin augustus t/m half september
tweede chemoperiode
half september t/m begin november
periode na de chemo
november
De uitslagen
november na de uitslag
Hoe nu verder na deze uitslag
de bestralingsperiode
5 dagen achter elkaar bestralingen om de benauwdheid te verminderen
december vakantie
amber en ik op vakantie in Egypte samen met Ber en Nadine
na de vakantie
het leven weer na de vakantie
weer een nieuw begin: 2007
januari 2007
22 januari 2007
een nieuwe uitslag
de tweede week van het nieuwe jaar
week 2 2007
vanaf 29 januari
weer een nieuwe week
vanaf 5 februari
vanaf 5 februari
weer een ct-scan/12 februari
weer een ct-scan/12 februari
een nieuwe week/19 februari
een nieuwe week/19 februari
vakantie Overijssel
midweek Overijssel
week 26 februari
week 26 februari
weer thuis enzo
weer thuis enzo
lente of winter?
lente of winter?
lente
lente
april en pasen
april en de paasdagen
Vakantie in Tunesië
vakantie samen met mijn zussen en mijn moeder
het dagelijkse leven
weer terug van Tunesië
Vakantie Kreta
een bijzondere ervaring met Jan naar een warm land
Opnieuw het dagelijks leven
weer een nieuwe start na een vakantie
wel of geen chemo?
weer opnieuw een zware beslissing
juni 2007
de maand van de keuzes
Een scan en uitslag verder
Weer een nieuwe beslissing
Weer een nieuw begin
een start met de nieuwe medicijnen
Juli 2007
verder met de pillen en 1e controle
de eerste uitslag na de start met een nieuwe "chemo"
de eerste uitslag van de tarceva/sunitinib
augustus
vakantie Vlieland en een eerste scan sinds de tarceva/sunitinib
Vlieland
toch nog een weekje er tussenuit voor ons
Weer het gewone leven?!
na de vakantie
En wat nu?
een nieuwe chemo?
(Deze week) de start met bestralen
De 2e keer bestralen
Na de bestraling
en nu maar afwachten
Oktober
tussen hoop en vrees
Lesbos
1 weekje vakantie in Griekenland
Weer thuis
Het "gewone leven" weer
November 2007
Weer een nieuw begin
Een weekendje weg met Saskia
Eerst doen, dan denken
weer het gewone leven
sinterklaas enzo
Decembermaand
De wintermaand en Sint
Kerst 2007
De feestdagen 2007
Weer een nieuw jaar
2008
Wel of niet aan de chemo (Alimta)?
Wel of niet aan de chemo (Alimta)?
Nog even genieten
zin in een paar rustige dagen
De laatste loodjes
telkens nog éven doorzetten
Naar het hotel met Frank en Marie Louise
Een weekendje Duitsland
Nog even 1 dagje onbezorgd
Een derde chemo?
De 3e chemokuur
De laatste loodjes?
Wel of geen nieuwe kansen
Nog wel of niet een nieuwe chemo
De bestralingsweek en de naweëen
Toch nog voor de vakantie
in ieder geval nog 1 vakantie naar het buitenland
Dalyan Turkije
weer het gewone leven na Dalyan
Weer terug van vakantie
weer een nieuw begin?
pillen en andere onderzoeken
Weer thuis
terug van weggeweest uit het ziekenhuis
Mijn kankerverjaardag
om het leven te vieren
Juli
Weer een nieuwe maand
Een weekendje naar het Brabantse land met Ber
Een weekendje weg met Ber
Terug van Brabant
Toch weer AVL'en
Een nieuwe moeizame start
Een nieuwe start met ademhalen
29 juli 2008
Hoe het einde is gekomen

LESBOS

12 OKTOBER

Na een zeer korte nacht worden we om 2 uur opgehaald door de taxi. In het vliegtuig kunnen we nog enkele plaatsen met extra beenruimte bemachtigen en heb ik daar kunnen zitten. Mam, Ber, Henk, Nadine, Daphne en Gideon hebben hetzelfde vliegtuig. Ik heb niet meer kunnen slapen maar was erg blij met mijn extra ruimte. Ik kan nu mezelf ruim bewegen als ik pijn heb in mijn longstreek. Ik zie de zon opkomen en geniet daarvan.
Op Lesbos komen we in verschillende bussen te zitten omdat zij een ander appartement hebben dan wij 3’en. We krijgen tijdens de busreis van 1,5 uur uitgebreide informatie over het eiland, de mensen en hun leefgewoonte. Normaal vind ik de praatjes erg saai en kan ik het niet goed verstaan, maar deze dame weet er een erg leuke trip van te maken. Ik geniet van haar verhaal en het uitzicht ook al ben ik erg moe.

Het is een hete dag en ik weet dat de weersverwachtingen het komende weekend niets goed voorspellen. Dus….ik zet mijn moeheid opzij en ga bij aankomst heerlijk in de zon/schaduw zitten bij het zwembadje. Ons appartement is eenvoudig en helemaal prima. Amber heeft een eigen kamer en wij ook met daarop aansluitend een groot balkon met een prachtig uitzicht op de bergen en geiten. Helemaal zoals ik het graag wil.

Jan is het dorp ingegaan en heeft met hulp van Henk een brommer gehuurd voor deze week. Aan het einde van de dag loop ik nog even naar het strand waar Jan met de brommer staat en iedereen wil een ritje achterop. Ook mam heb ik weten over te halen om een klein ritje te maken.

Dan is de pot op en stort ik in. Het avondeten red ik niet meer en besluit een salade te bestellen en naar bed te gaan. Amber en Jan gaan met de anderen nog ergens eten en komen dan ook thuis.

13 OKTOBER

Als ik wakker word is het bewolkt en nog warm. De regen die verwacht wordt lijkt niet door te zetten.
Een prima weertje om richting het dorp Molivos te gaan. Bussen rijden er niet meer want het is het einde van het seizoen. We pakken een taxi en we zijn er zo.
Het dorp is tegen een berg opgebouwd en de huizen vallen onder Monumentenzorg. Voor mij klinkt dit uniek in de oren want heb dat nog nooit eerder gehoord in alle eerdere keren vakantie in Griekenland en dat zijn heel wat jaartjes.

We komen terecht in een authentieke taverne met een smal hangend balkon vlak boven de afgrond. Ondanks de wolken is het een adembenemend uitzicht. Dit is waarom ik hier ben. Het authentieke Griekenland ontroerd me en ik droom eventjes weg. Het eiland Lesbos lijkt nog een beetje te zijn wat ik van het Griekenland in de jaren ’80 ken.

We besluiten verder het dorp in te gaan. Het is een hele klim maar het absoluut waard. Doordat er nauwelijks meer toeristen zijn, gaan de winkels steeds meer sluiten. Gelukkig zijn er nog wel enkele open zodat ik met regelmaat even mijn rustmomenten kan nemen als Amber er weer één bezoekt.

De zon en de regen doen een wedstrijd. Ze winnen geen van beiden en het blijft grotendeels van de dag van alles een beetje.
Eenmaal weer beneden hebben we een taxi nodig om weer in ons dorp Petra te komen. Ook de taxi kent geen regelmaat meer waardoor we nog lang aan de kant van de weg blijven zitten wachten. Ook dit is een, voor mij, bekend Grieks fenomeen van 25 jaar geleden. Komt ‘ie niet of komt ‘ie wel? Nou ja, gewoon geduld hebben en lekker blijven zitten. Intussen is Amber opgepikt om eventjes met de familie mee te rijden richting Eftalou om de warmwaterbronnen te bekijken.

Eenmaal in ons appartement komt de familie alweer snel terug en kunnen ze door wegwerkzaamheden niet bij hun appartement zo ongeveer 500 meter van ons vandaan. Iedereen verspreidt zich bij ons. Bij het zwembad, op het balkon enz.

De werkzaamheden zowel aan de paden richting de appartementen als aan de weg zullen deze hele vakantie steeds extremer worden en wat mij betreft ook voor de Griekse begrippen wel érg asociaal t.o.v. de mensen die daar wonen en verblijven.

Ber en Henk hebben een auto gehuurd waar 9 personen in kunnen. Ik had op het internet gelezen dat er een dorpje in de bergen Petri heette en je daar lekker kon eten. ’s Avonds gaan we met z’n allen die kant op en komen we in een taverne terecht met een nog mooier uitzicht dan ik al heb gezien deze vakantie. We worden naar de keuken mee genomen om iets te eten te kiezen. Ik voel me nog meer thuis komen.

14 OKTOBER

Het weer is omgeslagen. Het is fris en het regent. Zo was het voorspeld en we zouden in ieder geval mee gaan richting een klooster waar een speciale feestdag gevierd werd. Het had iets met Ignatius te maken. Het is zondag en het is druk met Grieken. Voor het klooster komen we nog in de bergen bij een vrouwenorde terecht. Lopend over een hobbelig binnenpad voorzien van prachtige bloemen en hoekjes om te zitten, kom ik bij het kerkje aan. Daar omheen kleine huisjes met balustrade waar zo te zien de nonnen wonen. Grieken lopen de hele kerk door en kussen alle heilige beelden.

Zodra ik deze orde betreed voel ik me stil worden uit eerbied voor hun privacy én omdat ik al snel geraakt wordt door de sereenheid van hun leven. De eenvoud van leven de pracht van het uitzicht over de vallei en het water raakt me zo dat ik de tranen weer voel prikken.
Het is fijn om dit in stilte te beleven. De rest loopt ook ergens rond, maar ik ben blij om dit gevoel alleen te beleven. Het zijn mijn momenten van innerlijke rust die ik niet wil verstoren door te praten.
Het kwam niet in me op om te fotograferen, en vind het nu dus jammer geen foto’s ervan te hebben, maar het klopte voor dat moment wel.

Hierna rijden we door naar het grote Klooster waar er ook markt is. Hier verstuik ik mijn enkel en verder lopen doet flink zeer. Het is vervelend maar in ieder geval ben ik even af van de zorgen van de kanker. Ook op vakantie gaat het gepieker hierover gewoon door. Elk vreemd pijntje herinnerd me aan de mogelijkheid dat er iets akeligs in mijn lijf aan het groeien is.

Op een terrasje zittend en wachtend op de rest omdat zij in het klooster zijn, zit ik midden op de markt tussen de Grieken en voel ik me volkomen thuis. Jan komt als 1e terug en zet zich naast me. Ik kijk ‘m aan waarbij de tranen in mijn ogen springen. Ik besef tot in mijn tenen mijn vergankelijkheid, de behoefte aan nog dingen te doen waar ik me gelukkig bij voel en dat ik me dan zo blij voel dat Jan erbij is. Dat hij mijn geluksmomenten mee kan beleven.

Vlakbij is een plaatsje die beroemd is om z’n sardines en rijden we die kant op om te lunchen. Vooral Jan verheugt zich er enorm op en als we daar dan willen bestellen dan zijn er nadas, noppes sardientjes. Die zijn al naar warmere oorden gezwommen? Een teleurstelling, maar we komen niet om van de honger en ook dit dorp voelt lekker aan door z’n eenvoud. De haven met z’n vissersbootjes en het kleine pleintje waar omheen zich alles afspeelt. Ik ga al van het eiland houden. Hier vind ik weer een stuk van het Griekenland zoals ik het ooit heb leren kennen en van ben gaan houden.

15 OKTOBER

Het is maandag en door het “slechte” weer hebben we redelijk wat gedaan. Heel leuk en gezellig en ik heb ervan genoten. Vandaag heb ik behoefte aan rust want merk dat ik steeds sneller moe ben en ik heb behoefte aan de eenvoud. De dingen die mijn geest en lichaam rust geven zoals de bergen waar ik naar staar als ik op mijn balkon zit. De geiten met hun bellen en het gemekker en een mauwende poes zijn de enige prikkels die ik van buitenaf nu krijg. Zo kan ik mijn geest vrij maken van overtollige ballast.
Drijvend op de eenvoud van het bestaan.

Omdat ik al vroeg wakker ben, heb ik om 2 uur ’s middags al een flink stuk dag achter de rug. Jan komt terug van z’n ritje op de brommer en na het samen koffie drinken kruip ik moe mijn bed in met een boekje. Al gauw val ik in een lichte slaap.

Amber is met Ber en de rest meegegaan voor een rit naar het Westen en tegen de avond rijden Jan en ik richting het dorp. Het is koud op de brommer, maar het lopen door het dorp maakt me weer warm. Mijn enkel gaat wel weer ook al moet ik goed opletten hoe ik mijn voet neerzet en houd ik me aan Jan vast.
Het dorp is zich aan ’t opmaken voor de winter en er heerst een heerlijke rust. We lopen allebei graag stilzwijgend om ons heen kijkend rond en genieten van de sfeer van het dorp.

’s Avonds eten we met z’n allen bij de vrouwencoöperatie. Deze zijn ontstaan in de jaren ’70 omdat men in Lesbos het belangrijk vond om vrouwen te betrekken bij het arbeidsproces. Het eten is lekker, het is gezellig én druk. Als ik moe word is drukte me snel te veel en vertrekken we naar elders voor koffie. Zo komen we in een luxe taartjesrestaurant. Een raar woord voor zoiets maar zo was het. Je kunt er genieten van allerlei zoete lekkernijen.
En dan weer lekker richting appartement waar we alle 3 ons eigen gangetje gaan met een boek in bed.

16 OKTOBER

Vandaag een dag waarin veel niet lekker loopt. Ik sta kriegelig op en weet niet waarom. Laat mij maar lekker met rust is mijn motto maar dit werkt niet zo vanzelfsprekend als ik gehoopt had. Gelukkig kom ik ’s middags weer in een rustiger vaarwater maar gaat het met Jan helemaal mis. Tot deze dag ging alles goed. Hij trekt er iedere ochtend op de brommer op uit en heeft zelfs een keer een terrasje alleen durven pakken. Totdat…ik even richting de familie aan de andere kant loop en Amber net terug loopt. Jan loopt ons in deze enkele minuten mis, vindt de deur op slot, raakt in paniek en krijgt een angstaanval. Hij blijft de komende 1,5 uur verstijfd op de weg staan en zit klem in zijn eigen paniek. Het duurt even voordat ik ‘m weer terug op de aarde heb en hij weer in alle redelijkheid aanwezig is. Pffff, het is me het dagje wel.

Tussen al deze emotionele gebeurtenissen door hebben we het gelukkig ook nog naar de zin gehad met luieren, toeren en uit eten. Iedere dag laten we ons in een andere taverne verwennen. Na het eten is het gemiddeld 10 uur en duiken we alle 3 in bed met een boek en beginnen we de nieuwe dag meestal rond half 9 met een ontbijtje.

17 OKTOBER

Het is vandaag al vroeg warm. Het is voor mij dan een zoeken om het niet benauwd te krijgen. Ik ga het proberen aan het strand, maar ik vind daar niet de rust. Het is echt het einde van het seizoen en er is niets te drinken in de ochtend. Aan de weg zijn ze bezig met graafmachines en lig ik er in het zicht voor de werkmannen. Ik ben nog alleen en heb hier geen zin in.

Het dorp is klein en je komt hier elkaar al snel tegen. Intussen zie ik Jan aankomen en vervolgens mam en drinken we ergens aan de weg in de herrie van de machines een lekkere koffie.

Dan toch maar weer richting appartement waar Amber al een tijdje licht te bakken met haar 4e boek deze vakantie. Voor haar is niets moeten, zonnen en lezen helemaal genoeg en daar geniet ze van.
Het is er voor mij te heet en Jan en ik beslissen om naar Molivos te brommen. Eerst slaan we nog af richting Eftalou om de warmwaterbronnen te bezoeken. Ze zijn open maar Ik heb het al heet genoeg en geen zin om daar 1 uur in te zitten, dus rijden we terug richting Molivos. Daar komen we midden in opnames van een Engelse documentaire over eten in Griekenland terecht. Hij wordt opgenomen in de pittoreske haven. We worden uitgenodigd om deel te nemen als zijnde gasten van een restaurant waar we vis, salade en ouzo gebruiken tegen hun kosten. We doen het en het is leuk en lekker, want wat we krijgen zijn… sardines. We worden apart gefilmd en als deel van het geheel met op de achtergrond 2 typisch Griekse muzikanten. Inmiddels begin de ouzo te werken en is het tijd voor mijn middagpauze, maar we kunnen niet zomaar weg tijdens de opnames. Ai, dit heb ik me van tevoren niet gerealiseerd en dus moet ik het nog even zien vol te houden.
Tegen 5’en kunnen we gaan en eenmaal thuis krijg ik de slappe lach met Amber. Wat de ouzo wel niet doet?!
Am is met Henk en Gideon van de rotsen wezen duiken en op het strand geweest. Zij was ook net pas terug.

Toch gaan we ’s avonds ook nog boven in het bergdorpje Petri mee om te eten. We hebben heel lekker gegeten in een andere taverne, maar daarna stort ik toch écht in. Bekaf ben ik, en duik gauw mijn bed in.

18 OKTOBER

We hebben met de rest van de familie afgesproken om in de ochtend naar een klein haventje 20 km verderop te gaan. We nemen de weg via de bergen en komen zo terecht in Stipsi. Een oud levendig bergdorpje.
We hebben trek in koffie zo op de vroege morgen en stappen uit. Jan ontdekt naast de taverne een piepkleine echt authentiek kapperszaakje en besluit heldhaftig zich te laten knippen. Ja….heldhaftig want Jan gruwelt van kappers en heeft het liefst de tondeuse door zijn haar. Dat vind ik niks dus mag ik als zijn pet ernaar staat zo heeeeeel af en toe zijn haren knippen. Iedereen kwam tijdens het knippen om de beurt in het kappershok kijken en die was al gauw vol. Het was meer een grote kast. Dit was dé beleving van de dag hoewel het haventje Skaminia er ook prachtig bijlag.

Nadat we nog een klein stukje door het dorp Stipsi gelopen zijn, reden we richting Skala Skaminia. Daar lopen we wat rond en eten we een kleine lunch om onze honger te stillen. Het is onze laatste dag en het is vandaag heerlijk weer. Iedereen heeft behoefte om hier nog wat van te genieten en we rijden weer richting huis aan.

Ik ga het strand op en heb daar voor het eerst 1,5 uur lang lekker in de zon kunnen liggen. Ik heb zelfs een duik in de zee genomen. Het was voor mij de eerste dag dat ik het niet te warm of te koud had. Ik vond het heerlijk. Alle andere dagen waren ook helemaal oke en gaven de gelegenheid om andere dingen te doen. Alleen de nachten waren vanaf zondag t/m woensdag erg koud en dat was jammer. Ik kan altijd heel graag op een balkon nog een uurtje zitten staren naar de sterren, maar dat werden nu elke dag enkele minuten voordat mijn tenen er vanaf vroren (bij wijze van dan).

Nog 1 x gaan we boven in Petri eten en hebben we voor het eerst hetzelfde restaurant gekozen. Het eten was lekker, het uitzicht weer adembenemend en voor mij was het helemaal goed zo als laatste vakantiedag.

19 OKTOBER

Weer terug naar Nederland. Om 6.15 uur worden we aan de weg opgehaald. Ons toegangspad tot de weg is flink opgebroken en voorzien van de nodige obstakels zoals zandheuvels of diep gegraven geulen. Geen fijne manier om in het donker je koffers overheen te moeten sjouwen en gelukkig gaat Jan ze 1 voor 1 ophalen. Ik vind het wel sneu voor ‘m, maar zie mezelf het niet doen.

Onderweg naar het vliegveld is een prachtige rit. De waterdamp stijgt op uit het dal en vormt een prachtige stille mist terwijl de zon opkomt en een roodgloeiende hemel laat zien. Rechts van mij staan de flamingo’s te waden in het gladde binnenwater. Totale sereenheid heerst, en ik huil van weemoed stilletjes mijn tranen. Het afscheid confronteert me met mijn eigen mogelijke afscheid. Het afscheid van mijn geliefden maar vooral het afscheid van mijn kind. Weemoed wordt zo verdriet.
Ik probeer hier niet zo vaak aan te denken want anders wordt de rest van mijn leven heel naar. Toch is het onvermijdelijk en komt het soms voorbij en dan neemt het verdriet me mee naar donkere oorden in mezelf.

Op het vliegveld nog een laatste blik op de zee, een laatste streling van de Griekse ochtendzon op mijn huid en dan is het zover. De terugvlucht naar huis.

Het was een heerlijke vakantie op Lesbos. Ook was het gezellig om zo af en toe wat met de familie te doen en de rest van de tijd op onszelf te zijn en de rust te ervaren waar ik op vakantie een enorme behoefte aan heb. Het was helemaal goed zo.