Verhalen over leven
  mijn tuin in de zomer 

aan de oever van de rivier in Dalyan

januari t/m juni 2006
hoe het begon

juni 2006
De dag des oordeels

eind juni t/m begin augustus
de eerste chemoperiode

begin augustus t/m half september
tweede chemoperiode

half september t/m begin november
periode na de chemo

november
De uitslagen

november na de uitslag
Hoe nu verder na deze uitslag

de bestralingsperiode
5 dagen achter elkaar bestralingen om de benauwdheid te verminderen

december vakantie
amber en ik op vakantie in Egypte samen met Ber en Nadine

na de vakantie
het leven weer na de vakantie

weer een nieuw begin: 2007
januari 2007

22 januari 2007
een nieuwe uitslag

de tweede week van het nieuwe jaar
week 2 2007

vanaf 29 januari
weer een nieuwe week

vanaf 5 februari
vanaf 5 februari

weer een ct-scan/12 februari
weer een ct-scan/12 februari

een nieuwe week/19 februari
een nieuwe week/19 februari

vakantie Overijssel
midweek Overijssel

week 26 februari
week 26 februari

weer thuis enzo
weer thuis enzo

lente of winter?
lente of winter?

lente
lente

april en pasen
april en de paasdagen

Vakantie in Tunesië
vakantie samen met mijn zussen en mijn moeder

het dagelijkse leven
weer terug van Tunesië

Vakantie Kreta
een bijzondere ervaring met Jan naar een warm land

Opnieuw het dagelijks leven
weer een nieuwe start na een vakantie

wel of geen chemo?
weer opnieuw een zware beslissing

juni 2007
de maand van de keuzes

Een scan en uitslag verder
Weer een nieuwe beslissing

Weer een nieuw begin
een start met de nieuwe medicijnen

Juli 2007
verder met de pillen en 1e controle

de eerste uitslag na de start met een nieuwe "chemo"
de eerste uitslag van de tarceva/sunitinib

augustus
vakantie Vlieland en een eerste scan sinds de tarceva/sunitinib

Vlieland
toch nog een weekje er tussenuit voor ons

Weer het gewone leven?!
na de vakantie

En wat nu?
een nieuwe chemo?

(Deze week) de start met bestralen
De 2e keer bestralen

Na de bestraling
en nu maar afwachten

Oktober
tussen hoop en vrees

Lesbos
1 weekje vakantie in Griekenland

Weer thuis
Het "gewone leven" weer

November 2007
Weer een nieuw begin

Een weekendje weg met Saskia
Eerst doen, dan denken

weer het gewone leven
sinterklaas enzo

Decembermaand
De wintermaand en Sint

Kerst 2007
De feestdagen 2007

Weer een nieuw jaar
2008

Wel of niet aan de chemo (Alimta)?
Wel of niet aan de chemo (Alimta)?

Nog even genieten
zin in een paar rustige dagen

De laatste loodjes
telkens nog éven doorzetten

Naar het hotel met Frank en Marie Louise
Een weekendje Duitsland

Nog even 1 dagje onbezorgd
Een derde chemo?

De 3e chemokuur
De laatste loodjes?

Wel of geen nieuwe kansen
Nog wel of niet een nieuwe chemo

De bestralingsweek en de naweëen
Toch nog voor de vakantie

in ieder geval nog 1 vakantie naar het buitenland
Dalyan Turkije
weer het gewone leven na Dalyan
Weer terug van vakantie

weer een nieuw begin?
pillen en andere onderzoeken

Weer thuis
terug van weggeweest uit het ziekenhuis

Mijn kankerverjaardag
om het leven te vieren

Juli
Weer een nieuwe maand

Een weekendje naar het Brabantse land met Ber
Een weekendje weg met Ber

Terug van Brabant
Toch weer AVL'en

Een nieuwe moeizame start
Een nieuwe start met ademhalen

29 juli 2008
Hoe het einde is gekomen

VAKANTIE DALYAN


DALYAN 

Dalyan, een dorpje aan de oever van een rivier wat uitmondt in zee. Vredig, sereen liggend tussen het riet met als kern “alle” winkeltjes die men nodig heeft binnen een straal van 1 km (?). Hotels/app. zijn laagbouw en worden voornamelijk vanuit Turkije verhuurd. Het toerisme bestaat uit dagjesmensen die uitgeladen worden vanuit de omgeving en in bootjes richting Turttlebeach gebracht  worden, waar overigens overdag geen schildpad te zien is. Ach ja, je zal er maar geweest zijn nietwaar?! De rivier heeft een ongekende schoonheid met z’n rietkragen en groen begroeide rotsen waarin de koningsgraven van weleer zijn gebeeldhouwd. Een totaal ander stuk Turkije dan ik ken. Geen getrek de winkels in, opvallend stil op de wegen, geen bergdorpjes, geen drukke stranden maar veel vlaktes tussen de heuvels wat zich goed leent voor wandelen en fietsen in de uitgestrekte stiltes. Een zoetwatergebied wat uitmondt in zee. Een beschermd natuurgebied voor vogels en schildpadden die wij voornamelijk op de weg in de loop van de week als bijna enige medeweggebruikers tegenkomen. Deze onderscheiden zich van de waterschildpadden die hun eieren op het strand leggen. Bootjes zijn privé te huur tegen een redelijk bedrag, worden als taxi ingezet of als speciale activiteit van de dagjesmensen. De mogelijkheid om in dit dorp mensen te herbergen is zo minimaal dat het er heerlijk rustig en gemoedelijk aandoet, zelfs als de dagjesmensen per bus ’s morgens binnendruppelen. Alleen de restaurants willen ’s avonds graag hun klandizie in deze stille tijden waardoor we weer even terecht komen in het “Real-Turkisch-way-of-life”.De omgeving kent vooral rust en stilte en voor niet al te ondernemende types is er naast wandelen en fietsen voldoende te doen. Een boottochtje door de rivier, met de scooter (per bootje) de rivier over en rijden naar de opgegraven stad Caunos, of om een groot meer heen rijden per auto of scooter waar aan de andere kant ook nog een groter dorp te bezoeken is. Verder langs de kust zijn er uiteraard ook nog mogelijkheden als je een auto huurt en het dorp zelf leent zich voor relaxt slenteren en lekker eten.Rondom het grote meer waar vrijwel totale stilte heerst, duikt er telkens weer een adembenemend uitzicht op waar ik stil van word. In the middle of nowhere vind je dan nog een thermisch bad en de mogelijkheid voor een modderbad. Allemaal in de stijl van de rust en stilte.
Als je een bootje privé zou huren kun je in de vroege ochtend alles wat in het water leeft aanschouwen met de sereenheid van de natuur om je heen.
Wij blijken deze week vooral te genieten van rust, niets doen, schrijven, boekjes lezen, zonnen, slenteren, wat scooterritjes, maar vooral van de intimiteit met elkaar via de nodige ups en downs.

DE APPARTEMENTEN

Het appartement is waar een typisch Turkse app. in de lagere prijsklasse aan voldoet. Lieflijk aan de buitenkant met pasteltinten, gebouwd als een labyrint met bij elk blok appartementen een klein zwembadje wat genoeg is om bij af te koelen. Later blijkt dat bij het 1e zwembad je de warmte al snel tegemoet komt omdat het rondom dichtgebouwd is. Het 2e gedeelte + zwembad leent zich vooral voor mensen met kleine kinderen die dichtbij alles willen zitten en grenst aan het barretje/restaurant. Vanuit ons app. kijken wij schuin erop. Het 3e zwembad is 3 meter links de hoek om en is winderig, verkoelend en wordt vooral door de mensen die rust willen bezocht. Al met al is het hier nog erg rustig dus plek zat. De oudbakken versleten ligstoelen en dekjes lijken nog vervangen te moeten worden en alles is nog in staat van het vorige jaar. Maar geen nood, even zoeken en je vindt wat je hebben wilt, want het staat er wel en hun seizoen lijkt nog maar net begonnen, dus er wordt aan gewerkt. Het gemiddelde publiek hier is tussen de 45 en 70 en ook opvallend veel oudere ouders met kinderen (de tweede leg?).
De app. van binnen zijn zoals algemeen vertrouwd, behalve dan dat onze huiskamer nu erg ruim is voor de Turkse begrippen. De keuken oogt als uit een “luxe design winkel” maar al gauw heb je een los handvat in je handen. Voor 1/10 zijn de kastjes gevuld met wat je nauwelijks nodig hebt, en de rest is leeg. Snel ontdek ik altijd in dit soort landen hoe weinig een mens ook eigenlijk nodig heeft. Mijn kaasschaaf, termoskan met koffiefilter en slaapkussen wil ik nooit ontberen dus die gaan als enige trouw met mij mee vanuit Nederland, maar de rest is allemaal al gauw voldoende.Als er al bekleding is, dan bestaat dat voornamelijk uit een ratjetoe van dessins, onrustige of vale kleuren die vooral bedoeld zijn om eventuele aankomende vieze vlekken onzichtbaar te houden.Haken, kapstok en andere ophangsystemen lijken hier nooit te bestaan en voor de douche zou het ook niet handig zijn bij het tekort aan warm water. Dit voorkomt het lange westerse badderen want met 1 hand een douchekop vasthouden is er niet veel ruimte meer voor andere bezigheden. Omdat de huizen vooral gebouwd zijn om de zon tegen te houden, kan het vocht ook niet altijd zijn weg naar buiten vinden. Gevolg: her en der wat lichte schimmelplekken en houtwerk wat door vocht aangetast is. Nu klinkt dit alles alsof het krotten zijn, maar het tegendeel is waar. De charme zit ‘m juist in de eenvoud, het pittoreske van de gietijzeren balkons omringd door druivenranken bijvoorbeeld en vooral de soberheid van het bestaan. Hoewel…??? Wie heeft er thuis nu 3 zwembaden binnen handbereik en bij elke kamer een balkon?Het kleine intieme barretje/restaurant met de oudbakken poule biljart en voetbaltennis, lenen zich uitstekend voor een social talk met de werkende jongelui en gelukkig is het allemaal erg gemoedelijk en is de hiërarchie hier nauwelijks voelbaar. Ze doen het werk met elkaar én met plezier en het is natuurlijk nog behoorlijk stil dus zijn ze blij met wat contact.

MIJN LICHAMELIJKE GESTELDHEID
 

Een totaal op hol geslagen, grenzeloze doorgedraaidheid wat uitputtend is voor mijn lijf en voor mijn geest. Niet meer te volgen, met als gevolg dat ik de weg helemaal kwijt raak. Mijn kapotte mond die weigert te willen eten ten opzichte van een maag die als een hongerige beer net uit z’n winterslaap tekeer gaat. Als de beer geen voedsel heeft wordt ‘ie agressief. De pijn in mijn maag bij leegte voelt al gauw alsof er iemand in mijn maag staat te stompen. Er móet iets in ook al doen de scheermesjes op mijn tong erg pijn en smaakt mijn eten niet lekker. De rest van de dag moet ik poetsen, spoelen met een door mij gekocht goedje omdat ik de kamillosan druppels niet bij me had. Een pijnlijk bijtend goedje, wat uiteindelijk niet de problemen weg haalt, maar vermoedelijk wel voorkomt dat het nog erger wordt.
En het meest belangrijke naast talloze “onbelangrijke” pijn en aftakelingen, is de keel.
Elke ochtend moet ik mijn geest de opdracht geven dat er een verschil zit tussen de luchtpijp en de slokdarm, voordat ik kan gaan beginnen met alle pillen naar binnen te werken waarna het ontbijt er ook nog doorheen moet. De klieren zijn aan beide kanten opgezet maar vooralsnog voelt de dikke knobbel aan de linkerkant die mijn keelgat als een zuurtjes dicht knijpt niet als een keelontsteking maar als een uitzaaiing in de slokdarm. De eerste dagen kan ik onmogelijk het verschil maken tussen het lichamelijke ongemak hiervan en het geestelijke gevoel van “ik stik”. Het voelt alsof iemand de hele dag mijn keel dicht knijpt en me laat beleven dat ik kan stikken. En wát als het zo erg wordt dat ik inderdaad niet meer kan slikken? Paniek alom en het kost me 3 dagen om het als een lichamelijk “sensatie” te ervaren en de emoties er omheen los te laten. Het blijft verstikkend en lastig, zeker met eten, maar de strijd met mijn angst (voor de dood?) heb ik weer moeten overwinnen.
De rest van de week blijft het wonderlijk, maar ook al snel bijna gewoon, dat de dexamethason me de power geeft om deze vakantie te kunnen doen. Ik kan lopen, ben geen misselijk zwak poppetje ondanks de ellendige maag die o.a. ook het gevolg is van deze dexa. Wel wordt in de loop van de week duidelijk dat ik hard achteruit ga. De knobbel in mijn keel voelt niet goed, mijn longen lijken dicht te slippen en hevige pijnscheuten in/rond mijn longen tergen me steeds vaker.

6/7 MEI
 

Van 8 uur ’s avonds tot 2 uur ’s nachts zie ik kans om met een slaappil goed te slapen als voorbereiding op de reis richting Schiphol waar Frank ons om 3 uur heen brengt. Het wordt een lange dag en bij aankomst eten we wat, en dek ik zoals gebruikelijk mijn bed daar eerst op met de nodige dekens onder de lakens zodat het zacht genoeg ligt. Ik heb geen zin om af te wachten of het wel nodig is, want meestal zijn de bedden gewoon te hard. In de zon mede door de verandering van klimaat is het voor mij niet fijn. Het maakt me duizelig en ik kan niet anders dan alleen maar slapen tot 6 uur ’s avonds. Jammer, maar het kan niet anders. De keelprop voelt erg naar, mijn smaak is brrrr en de ziekte leidt ook hier zijn eigen leven. Toch ben ik weg uit het dagelijkse ritme en voelt ziek zijn als totaal anders. Waarom? Geen idee, maar verandering werkt blijkbaar tegen sleur/gewoontes en vastgeroeste patronen.
We slenteren het dorp in wat al begint vanaf 200 meter van het appartement en komen op een door Amber uitgezocht leuk plekje terecht. Direct daarna weer richting ons typisch Turkse appartement waar het eerst zoeken is naar een geschikt stopcontact voor de waterkoker, haha. Deze zit op een onmogelijke plek maar ook dat is op te lossen.
Ook de avond houd ik niet lang vol. Ik ben erg moe, heb pijn en ben lichamelijk van slag. Even weer in een goed ritme komen van de medicijnen misschien? Jan en Am gaan een spelletje spelen en ik trek me boven in bed terug met een boek.

Zowel Amber als ik hebben direct wel een thuis gevoel in Turkije zodra we de geur van het land ruiken.

Schrijven is de schaamte voorbij. Geen grenzen, alles bestaat en maakt de harde werkelijkheid draaglijker.

8 MEI

Om 6 uur roept mijn maag om eten. Nee, het schreeuwt erom. Wat ik in het verleden ooit aanzag voor chemohonger, blijkt nu dexa-honger te zijn. Een constante drang tot het vullen van een lege holle innerlijke ruimte met een bodempje voedsel. Helaas, het is nog erg vroeg dus blijf ik nog liggen tot 7 uur waarna Jan op pad gaat voor brood. Ik plunder intussen de ijskast voor zover als daar gister wat ingedaan is, en wacht op een ligstoel bij het zwembad in een vaag ochtendzonnetje. Het is hier heerlijk stil en vredig.

Het voelt heel even alsof ik met een rottige fikse keelontsteking, maar o zo normale ziekte, op vakantie ben. Geen dodelijke ziekte die mijn geest tergt; kop in het zand en leven zoals de meeste mensen het zouden doen op vakantie. Het leven achtervolgt me, ofwel de energie en lust om er iets van te maken.Tegelijk waanzin, want ook de andere kant van het bestaan dringt zich telkens aan me op. Een kapotte mond van de bestraling, geen goeie druppels mee, een gore smaak waar het lekkere Turkse eten maar niet doorheen kan breken, een keel alsof alles dichtgeknepen zit en een overdosis hyper van de medicijnen. Geen rust, geen vergetelheid en onschuld al zou ik het willen. De dood volgt mij op de hielen, waar ik ook ben. In ieder geval de aftakeling.

Omdat deze dag als enige zonloze dag op internet vermeld stond, besluiten we hier toch gebruik van te maken door een auto te huren en op pad te gaan richting de dichtstbijzijnde stad 85 km verderop, Fethiye. Net als alle andere steden staan er spullen uitgestald in dezelfde soort setting en dezelfde prijzen. Niets nieuws, maar o zo lekker Turks. Opvallend is dat we nauwelijks in de hele omgeving lastig gevallen worden door opdringerige verkooppraatjes. Een weldaad voor ons en zeker voor Jan die het al helemaal niet gewend is. Na enkele uren staan de bergen in het zwart van de wolken en breekt de hel los. Het dondert en hoost en we schuilen onder en dakje onder het “genot” van wat voedsel met een watervalletje langs onze voeten. “Genot”, want alles bijt, prikt en is 3x niks, behalve dan de lust tot eten die non-stop doorgaat als een schreeuwende beer. Ik kom helaas wat het genieten van eten betreft deze vakantie niet echt aan mijn trekken maar probeer het maar een beetje over me heen te laten komen.
De dexa blijft me ondanks de afbouw zodanig voorzien van dope dat het niet kunnen stoppen me ondertussen flink gaat opbreken. Mijn kop loopt over en zelfs de “stilte” zonder gehoorapparaat klinkt oorverdovend. Ik draai volkomen door en een potje janken onderweg naar een restaurant lucht gelukkig ietsje op. Ik heb me nooit zó gerealiseerd hoeveel vakantie aan energie kan kosten. Wat het ook geeft, het vraagt ook enorm veel van mijn flexibiliteit en uithoudingsvermogen wat mijn lijf niet meer heeft. Het is de dope die me in beweging houdt. Uitgeput voel ik me na dagen van reizen, veel doen en nog geen rust te hebben gehad zonder de natuurlijke rem. Ik ga naar bed en de komende dagen ligt er alleen nog maar de wens om niets te doen behalve slow, slow en nog eens slow. Tig tandjes terug schakelen dus. Ik ben benieuwd of het gaat lukken en ik dan niet erg geconfronteerd wordt met alle lichamelijke kwalen. W’ll see.

Toch heb ik vandaag ondanks de grote pijn in mijn mond heerlijk gegeten op een plek waar we alleen met de auto konden komen die we vandaag nog in ons bezit hadden.

9 MEI

De eerste steen voor rust wordt vandaag voorzichtig door mij gelegd. Om half 8 zit ik buiten bij het zwembad. De zon is lekker en de wind koelt. Heel voorzichtig, alsof ik de zonnestralen moet opvangen, vlei ik me erin. Het lijf protesteert wel. De kapotte tong, de dikke prop in mijn keel en het lege akelige maaggevoel domineert, maar ik heb er geen zin in en verzet me ertegen. Gelukkig komt Jan al snel met brood en na wat te hebben gegeten zoek ik het zwembad weer op. De zon voelt al snel te warm, dus dan de schaduw maar. Ook dat is het niet want de straffe wind leent zich goed voor afkoeling van de brandende zon, maar niet om met weinig kleren in te gaan zitten. Zo is het nog even zoeken, ook met de morfinepleisters die geen directe warmte dulden, voordat ik mijn draai een beetje heb gevonden.

Ik had de moed om op vakantie te gaan, en nu moet ik de moed opbrengen om te dealen met alle ongemakken, pijn en onzekerheden. Het kost me behoorlijk wat moeite maar ik heb het er voor over.
Gisteravond met Am en Jan aan tafel een prachtig gesprek gehad over het leven, de liefde en de dood. Het is juist de vakantie in al zijn eenvoud en zonder afleidingen/prikkels van buitenaf die dit mogelijk maakt. Dit soort momenten zijn me zo dierbaar dat ik daarom hier ben en dat is goed.

Jan en ik zijn op de scooter vanmiddag weg geweest naar een ongekend prachtig stuk natuur van Turkije. Een rivier/meer die in zee uitmondt met een schitterende flora en fauna. Mijn hart gaat open van zoveel ongereptheid, schoonheid en stilte in een landschap dat alleen nog maar respect afdwingt. Zelfs als we bij zee aan komen heerst er sereenheid. Onderweg moeten we stoppen voor een overstekende schildpad. Later blijkt dat het hier bijna de enige medeweggebruikers zijn.
Am lag intussen al die tijd te bakken in de zon met een boekje en als wij thuis komen gaat zij nog even met Jan op pad en duik ik voor een uurtje in bed.

Tijd is steeds kostbaarder. Geen tijd te verliezen. Ik wil nog zo veel, maar hoeveel heb ik nog? Ik heb steeds vaker het gevoel dat de tijd dringt, ik het niet door mijn vingers mag laten glippen en ik alles eruit moet persen. Maar hoe combineer ik dat met de broodnodige rust waar mijn lichaam om schreeuwt?

10 MEI

Het licht en de duisternis. Euforie en diepe dalen. Hoe combineer ik deze twee. Ik ben de weg steeds meer kwijt. Zoals ik gewend ben om vakantie te houden, lijkt niet meer te gaan. Er zit een diepe kloof tussen wat ik kan en wat ik wil.
Het licht en het landschap neemt me mee in een sprookjesachtige wereld die in schril contrast staat met de harde werkelijkheid van een snel aftakelend lichaam. Een lijf wat steeds meer een eigen leven leidt zonder zich iets aan te trekken van mijn geest die het nauwelijks meer kan volgen.
Balanceren, zoeken, accepteren, loslaten zijn woorden die maar al te sterk waar zijn en tegelijk ondoenlijk lijken. Alles, elke dag weer een nieuwe plek geven zodat ik het kan hendelen valt me hier ontzettend zwaar. Het vertrouwde is niet meer, mijn lijf is steeds minder ik, de omgeving vraagt om aanpassing en flexibiliteit die ik maar moeilijk op kan brengen. Wie ben ik nog? Iemand die het proces in is gegaan van de weg naar de dood. Wat iedereen ooit te doen heeft in zijn leven doe ik nu, en het traject voelt soms loodzwaar en angstig. Ik wil leven, tegenover een aftakelend lijf op weg naar de dood.
De duisternis ’s avonds samen met de pijn van de dichte slokdarm, vermoeidheid en onzekerheid maakt me bang en brengt me deze vakantie naar diepe donkere grotten waarvan ik het bestaan nog niet kende. Ik heb al mijn krachten nodig om weer uit deze dieptes naar boven te klimmen om de dageraad met al z’n prachtige licht en luchten te kunnen aanschouwen.
Een vakantie met diepe dalen en hoge pieken. De intense stilte als ik nog alleen in het zonnetje lig om 8 uur en iedereen nog op 1 oor ligt. Het serene aanzicht van het Deltagebied en het riet. De mooie intense momenten van contact met Amber en Jan. Het is er allemaal..
  
Het is allemaal niet makkelijk omdat we alle 3 alles weer opnieuw moeten uitvinden lijkt wel. Mijn houvast ben ik volledig kwijt, Am is ongesteld en de eerste dagen kribbig en Jan zoals altijd ontheemd in een vreemd land. Daarnaast waren we behoorlijk aan het vastroesten in de alom bekende relatiepatronen en gewoontes en was het ook weer tijd dat het ter sprake kwam. Niets leek meer te gaan zoals we dachten en alles ligt overhoop.
Jan in z’n rol als hulpverlener valt weg en geen werk meer als afleiding, mijn ongecensureerdheid door de dexa, maakt dat veel onuitgesproken dingen nu uitgesproken worden. Niet leuk, maar het voelt als een bittere noodzaak. Harde woorden vallen die mogelijke zachtheid tot gevolg kunnen hebben. Ik hoop het met heel mijn hart.
Ik heb nog te weinig tijd om maar om de hete brij heen te blijven gaan. Mijn liefde voor Jan is groot en van daaruit durf ik dit aan.
Zijn negativiteit over zichzelf wil ik niet meer op mijn nek hebben. Ik zal altijd de projectie zijn van z’n eigen gedachtengoed die ik noch kan maken of breken. Het is zijn eigen ding om hier iets mee te doen en ik hoop dat ik hem dit nu duidelijk kan maken door mijn eerlijkheid. Mijn eigen positieve gedachtes die ik net had, wil ik weer terug. Nu zijn mijn woorden donker gemaakt en het kost me moeite om het bij hem te laten. Een flinke woordenwisseling volgt waarna we alles even met rust laten. Het is goed zo.
 Langzaam begin ik vandaag toch terrein te winnen op het gebied van leven. Een ritme te pakken wat wel nog bij me hoort en de angst voor al wat ik niet meer herken en me onzeker maakt van mezelf, beetje bij beetje los te laten. Een kwartiertje vroege ochtendzon, een boekje, een slaapje buiten onder de parasol en direct wat eten als het nodig is om mijn holle pijnlijke maag gerust te stellen. In de loop van de dag vind ik weer een nieuw ritme en kan ik meer genieten van de kleine dingen des levens.

Vanmiddag rijdt Jan me met de scooter naar de weekmarkt in het dorp waar het onder de luifels goed toeven is. Op een terrasje samen met Amber kletsen over vroeger en over hoe zij was gaf weer zo’n moment van heel dichtbij elkaar zijn. Het is goed voor de intimiteit om dit keer met z’n 3’en te zijn. Er wordt veel gepraat over de wezenlijke dingen die er toe doen.
Na de nodige t’shirts, schoenen en appeltjesthee gescoord te hebben, gaan we weer richting appartement waar ik me ten ruste leg voordat het avondeten en het slenteren weer aanbreekt. Even mijn gehoorapparaat uit, geen impact meer van buitenaf en het doen met de kakofonie van mijn eigen hersenen.
Verhalen, gedichten, gedachtes, filosofieën, gevoelens dolen rond in mij en vragen om opgeschreven te worden. Mijn hand is te langzaam om ze te vangen met een pen en papier. Ik heb een stekkeraansluiting nodig op mijn lijf van waaruit alles rijkelijk kan vloeien naar een beeldscherm of papier. Ik zit vol met tekst.

11 MEI

Am vergeet moederdag vandaag met een ontbijtje, maar dat maakt ze later helemaal goed met een door haar gekocht cadeautje. Prachtige oorbellen en helemaal mijn smaak, maar dat doet ze altijd goed. Overigens had het ontbijtje dan heel vroeg gemoeten, dus het is goed zo.
Het is bewolkt en na mijn ontbijtje maar weer naar bed, op zoek naar??? Rust, stilte, slaap? Ik weet het niet. Later komt Jan en we praten verder waar we gister gebleven waren. Het is nodig, ook al kost het ons beiden veel energie. Er zijn nog veel dingen te zeggen in de misschien wel korte tijd die we nog samen hebben. Het is moeilijk om elkaars taal te verstaan, en de rest van de ochtend moeten we met ups en downs het soms stoppen om het weer voort te kunnen zetten op een later tijdstip. Tussendoor komt er een  half bewolkte hemel waarin ik mezelf voor een klein half uurtje even in de zon leg. Het lukt om erin te blijven omdat de temperatuur voor mij heel aangenaam is.

Door het nodige luisteren en enkele handvatten komen we vandaag  samen uit onze spinsels omdat we ons allebei realiseren dat er iets doorbroken moet worden en we geen tijd te verliezen hebben.
De gesprekken en mijn onophoudelijke onrust door de medicijnen putten me wel uit en maakt al snel brij van alles in mij. Ik trek me om 3 uur terug voor de broodnodige innerlijke stilte/rust. Voor ’t eerst slaap ik in de middag 2 uurtjes achter elkaar en het is heerlijk ook al voel ik juist hierdoor pas hoe moe ik eigenlijk ben.  Ik had me voor het slapen al gedoucht dus ik ben als ik wakker word snel klaar om de hongerige beer uit te laten in het dorp.
Helaas ondervinden we hier wel bij de restaurants de nodige stoepièrs. Mensen die je willen binnen halen en je proberen te overtuigen van het feit dat zij exclusief zijn. Brrrr, wij houden er alle 3 niet van, en vandaag willen we er het liefst voor vluchten. 
Toch heb ik zin in het traditioneel Turkse stoofgerecht in het aarden potje. Het is onze duurste maaltijd met de nodige voorgerechten erbij. 50 Euro voor 3 rond gevulde buiken incl. een nog altijd stukke mond van mij, haha. Na het eten is er wederom ruimte en openheid voor intieme gesprekken. De vraag van Amber “Waarom jij?”, beantwoord ik met de nodige tranen en zij met troost voor mij, waarna we praten over wat we samen meegemaakt hebben, wat ik haar mee heb willen geven, en hoe zij dat ervaren heeft. Zoals ruimte en vrijheid die ik haar heb willen geven om zelf veel te ontdekken in het leven en mogelijk ook minder leuke ervaringen.Deze zullen altijd een deel van haar blijven en voor een deel zal ze mijn ideeën loslaten, net als dat ik nog wel zal blijven leven, met het grote verschil dat ze het niet meer fysiek met mij kan delen, maar wel vanuit een gedachtengoed en op spiritueel niveau. Mijn persoonlijkheid leeft in haar voort en zal altijd als een engeltje bij haar zijn, omdat ik het als sterretjes in liefde over haar heen heb verspreid.
Het is een vakantie waarin ik op de toppen van mijn lichamelijke en geestelijke kunnen functioneer. Zo intens leeg en intens vol kan ik me voelen. Het leven kolkt in mij, daar waar ik de dood om de hoek tegen kom.
Geen moment ben ik bezig met het weer, wat overigens heel aangenaam aanvoelt voor mij, of andere banaliteiten. De intensiteit van het leven en de dood lijken elkaar hier te ontmoeten en hun dialogen te houden.
 Vol trots en vertrouwen laat ik Am ‘s avonds op pad gaan met 2 Nederlandse jongens uit het appartement, waarmee ze gister heeft staan tafelvoetballen. Mijn zelfstandige dochter die ik net deze avond verteld heb over het leven, keuzes, fouten die je moet maken en zelfstandigheid, en dat ik een groot vertrouwen in haar heb.
Om half 2 hoor ik haar binnen en blijken ze maar heel even in het dorp te zijn geweest en verder grotendeels bij de appartementen te zijn gebleven.

Ondertussen wordt mijn lijf bevangen door veel pijn. De longen lijken overgenomen te worden door de kanker. Mijn maag is pijnlijk, mijn nieren doen verwoede pogingen om alle pillen te verteren en de keel is pijnlijk dichtgesnoerd. Ik zit tegen het plafond en vraag aan Jan of hij met zijn handen mij wil helpen de rust in mijn lijf te laten terug keren. Als hij dit probeert, komt er een beeld bovendrijven van tig pakjes sigaretten waarmee mijn longen gevuld zijn en dan denk ik: “Eigen schuld, dikke bult”, maar tegelijk “Wat dan voor alle mensen met longkanker die nooit gerookt hebben?” Een afschuwelijke gedachte gewoonweg en het lijkt me bijna niet te verteren. Of wel? Alsof een reden voor je ziekte het erger of minder zou maken?!

12 MEI

Een nachtelijk gekriebel door nieuwe pleisters, zorgt ervoor dat als Jan uit bed stapt ik nog moet slapen. Ik vraag of hij een lekker ontbijtje op bed wil brengen, waarna ik toch nog voor 2 uurtjes diep in de kussens weg zak. Ik kruip daarna nog even naast Amber en loop vervolgens naar beneden voor mijn 2e ontbijtje. De wind is heerlijk verkoelend en nadat ik me op een ligstoel geïnstalleerd heb, bevalt het me vandaag uitstekend.
Het lange liggen is nog steeds niet aan mij besteed, waardoor ik met regelmaat me verplaats van ligstoel naar appartement, wc, keuken en weer terug. Een eenvoudig leven waar niet over na te denken valt. Am ligt inmiddels ook buiten en samen genieten we van de rust bij het zwembad. Ook voor haar is lezen, zonnen, niets moeten, weinig prikkels en een mp3 voldoende om er tevreden en ontspannen uit te zien. Trots kijk ik af en toe opzij en voel me intens blij met haar. Mijn dochter, een prima meid die het goed doet met het nodige vallen en opstaan. Mijn liefde voor haar is groot.

Als het gehang weer genoeg is voor mij, gaan Jan en ik op de scooter op pad. Met een klein bootje varen we in 2 minuten de rivier over en wordt de scooter er ook op gehesen.
Aan de andere kant is de schoonheid en stilte weer zo overweldigend, dat ik met regelmaat niet alleen letterlijk een brok in mijn keel heb, maar ook figuurlijk.
Zoveel eenvoud en stilte wat niet anders teweeg kan brengen dan het besef dat al het geluid alleen nog maar in mijn eigen hersens bestaat. De natuur dwingt respect af en voor wie de confrontatie met zijn eigen innerlijke niet aan wil, zit hier niet op z’n plek en zal zich verdwaald voelen in het doolhof van de eigen gedachtes en gevoelens. Voor mij is dit het juiste moment op de juiste plaats en kunnen al mijn hersenspinsels hun eigen gang gaan zonder dat ik erin verzuip. Het is helemaal goed zo. Terug bij de oever worden we weer snel opgepikt door de man van het bootje die het niet gelukt is om mij af te zetten voor het dubbele bedrag. Ja, ook hier in dit enorm stille gebied blijft het Turkije met z’n eigen manieren van onderhandelen.
Vanavond hebben we nog wat plannen. Bij het appartement hebben ze vanavond een speciale Turkse maaltijd bereidt welke wij gaan nuttigen. Am wil een uurtje internetten en ik wil met Jan naar de barber.

Hevige pijnscheuten overvallen me weer en Jan komt me met zijn gouden handen weer te hulp waardoor ik voor het eten nog een uurtje in een diepe rust val.
Na het eten gaat Am het internet op en het is hier zo overzichtelijk dat ze dit gerust alleen kan doen en wij vertrekken richting de Turkse barber voor het knippen, scheren, oorharen uitbranden en de finishing-touch-massage van Jan. Zijn grote afkeer van gepulk aan z’n hoofd en lijf door vreemde handen probeert hij voor mij vandaag te overwinnen. Als je naar Turkije gaat is dit iets wat je gewoon moet doen om een klein stukje traditie van hen te ervaren. De mannen zijn hier nu eenmaal ijdel en lopen er graag verzorgd bij dus doet Jan voor 1 x mij dit plezier. En… het is ‘m gelukt om dit mij te geven.Een openlijke homofile jonge stoïcijnse kapper die geen enkel woordje Engels beheerst, begint op mijn verzoek te knippen en laat zich niet door de rare stressbekken van Jan van de wijs brengen. De jongen had óf de smaak te pakken, óf een oogje op Jan, want zo’n uitgebreide verzorging heb ik nog nooit mogen meemaken tot groot “verdriet” van Jan die het allemaal moest ondergaan. Gekapt, geschoren, neus- en oorharen weggebrand én van gezicht, nek tot aan z’n vingertoppen aan toe gemasseerd en gesoigneerd, lopen we na 1 uur de deur uit voor 7 Euro minder. Jan heeft er weer 10 jaar in leeftijd bij gekregen volgens de jongens van het appartement. Hijzelf is ook tevreden en ik uiteraard ook, hoewel het vreemd is dat er plots een naar Turk ruikende man naast me loopt, haha. Ik heb ontzettend veel plezier beleefd aan het kijken naar de combinatie van Jan en deze stoïcijnse barber die, ook al vertrok hij geen spier, volgens mij in zijn vuistje het ook erg naar zijn zin heeft gehad. Thuis lukt het me om nog heel even mee te doen met een voetbaltennisspelletje, maar al gauw slaat mijn hart te veel op hol en kruip ik even bij het stille donkere zwembad op een bedje om te staren naar de vele sterren aan de hemel. De sterren die me iets willen zeggen over een andere wereld dan hier op aarde. “Hoe moet ik maatjes worden met de dood”? vraag ik me af. Of gaat het om: “Hoe moet ik leven met de dood in mijn schoenen”? Al gauw moet ik rennen richting wc want met behulp van 3 magnesiumpillen en een rol toiletpapier én overgave, ga ik hier dagelijks de strijd aan met de verstoppende medicijnen en het vlees. Als een koe die z’n kalf niet alleen ter wereld kan krijgen, help ik mijn innerlijk gif te legen en mezelf te bevrijden van overtollige ballast. Niet een praatje voor aan het ontbijt, maar eerder het ongelooflijke eenvoudige antwoord op mijn vraag onder de sterren. Dit ís het leven. Eten, slapen, poepen en alle andere aardse dingen die ik simpelweg te doen heb en waarvan ik nog zo lang mogelijk van wil proberen te genieten.
Ik héb kanker, maar hier bén ik even geen kankerpatiënt van het AVL waar ik mijn (schijn)veiligheid probeer te halen terwijl ik mijn doodvonnis daar 2 jaar geleden al getekend heb. Ik moet het doen met datgene wat zich aandient en over me heen laten komen, en er het beste van zien te maken. That’s it.

13 MEI

De nacht neemt me weer mee in het hol van de apen die het laten afweten om mij te kriebelen wanneer het nodig is. Dan maar zelf doen, wat me een rusteloze en korte nacht oplevert. Toch maar weer om half 7 een klein ontbijtje nemen om daarna mijn 2e slaapje te doen van waaruit ik wakker word met pijnscheuten die zo hevig zijn dat ik hoop dat Jan z’n handen verlichting kunnen brengen. Helaas is hij er niet en zucht ik als een bevallende dame mijn ergste pijnen weg. Tranen schieten in mijn ogen bij de gedachte dat het zo fijn is dat ook Jan hier een stukje rust heeft gevonden en dat hij meestal in mijn buurt is en als een anker voelt. Helaas nu eventjes niet, maar dat is te overbruggen. Thuis is hij altijd bereikbaar en bereid om er te zijn, maar toch voelt ‘ie hier voor mij veel meer aanwezig en dat ontroerd me. Zijn onrust en drang tot creëren zal hem in Nederland altijd onderweg laten zijn.
Na de nodige medicijnen, Jan z’n gouden handen en een 2e ontbijtje, filosoferen we nog wat bij een kopje koffie waarna ik richting zwembad, 3 meter verderop, vertrek. Het is snikheet vandaag en het voor 2 Euro gekochte luchtbedje komt nu van pas. Als ik uit Turkije kom wil ik toch nog een beetje het gevoel hebben dat ik op vakantie geweest ben en daar hoort een kleurtje bij. Tot nu toe heb ik 3 x een kwartiertje in de zon kunnen zitten, maar vandaag ga ik heerlijk een kwartiertje dobberen op het luchtbed in het water met de pleisters uit de zon enzo. De vliegjes boven mij dansen hun eigen lied en landen soms per ongeluk hun dood tegemoet in het water. De vogels zoeken het hart van de palmbomen als schaduwplek en in de verte staat er een rotsvaste berg en de geur van verbrand dennenhout in combinatie met droge warmte neemt me mee in het gevoel van vrede. Het is goed zo.
Am en ik wisselen van plek in het water en inmiddels steekt er een flinke verkoelende wind op. Heerlijk, ik heb niets meer nodig dan pen, papier, een boek, water om te drinken, schaduw en zo nog een kopje koffie met wat lekkers erbij. Gewoon een sober biscuitjes, stokbrood met kaas en jam, thee en koffie waar ik op vakantie veel plezier aan beleef. De simpele dingen van het leven.
 Jan en ik gaan richting dorp om mijn hongerige beer weer gerust te stellen en als we terug komen zou hij met Am op de scooter weg gaan. Am zit even in een dip en weet niet wat ze wil. Eigenlijk gewoon niks en dat is ook oke. Ik moet rusten en ga op zoek naar mijn eigen palmboom. De wind is behoorlijk aangewakkerd, dus is het even zoeken naar de juiste combinatie van kou en warmte. Inmiddels zijn er jongens bij het zwembad en mag ik het subtiele geflirt en alle bijbehorende gevoelens van onzekerheid e.d. aanschouwen. Vol trots kijk ik naar mijn dochter en zuig ik al dit soort momenten die ik nog kan meemaken op. De tranen schieten van ontroering en herkenning in mijn ogen. Ook de tranen voor alle momenten die ik niet meer zal meemaken komen vanuit mijn tenen omhoog. Het licht en de duisternis van het leven.

Mijn lijf heeft vandaag een flinke strijd met de kanker te leveren. Ik kan niet wachten tot ik de volgende pijnstillers in mag nemen. Brrrr. Ik duik in bed en ik schrijf in mijn hoofd weer de nodige verhalen, dus blijft er weinig tijd over voor een slaapje. Pijnstillers naar binnen en we vertrekken nog naar het dorp alwaar Amber een restaurantje uitzoekt. Voor ’t eerst is het Europees gericht eten wat overigens heel goed gesmaakt heeft. Aan tafel wordt er druk gesproken over puberteit, de liefde en ook dit keer neemt ze me weer in vertrouwen en deelt ze haar gevoelens en ideeën hierover. Ze spreekt er heel verstandig over en telkens realiseer ik me hier dat ze haar hart wel zal volgen in haar leven. Het voordeel van de twijfel geven en open blijven staan voor alles wat mogelijk is, heeft ze nog te leren maar daarin zal ze ongetwijfeld mensen op haar pad tegen blijven komen die haar daarin zullen steunen. In de basis zit het goed met haar.

Mijn lijf valt me nog altijd zwaar. Ik heb veel moeite met ademhalen en ik moet de zuurstof soms van ver halen. De prop is groot en zit me dwars. Mijn mond doet erg pijn. De poep moet nog altijd 2 x per dag gehaald worden en de maag voelt als een baksteen.
Het is weer tijd voor mijn bed en dat is ook niet zo raar als ik bedenk dat het alweer 11 uur in de avond is. Voordat we huiswaarts gaan, beland ik nog bij de Turkse kapper voor het wenkbrauwen epileren on the Turkisch way met het touwtje. Au, au, maar ze doen het vakkundig en snel. Dit is net als een hamam en een barber een must om te doen als je hier bent. Helaas is de hamam voor mij niet meer mogelijk want dat zou een kwelling zijn voor mijn zere lijf. Dan maar als extra’s de wenkbrauwen voorzien van een licht kleurtje.

Bij het appartement zet ik nog al mijn gedachtenspinsels op papier voordat ik voor het eerst ’s avonds naar binnen ga en bij Am ga zitten voor ons intieme moment samen in stilte of met tekst. Het is hier allemaal zo ontdaan van franjes en afleidingen dat er enorm veel ruimte is voor delen in intimiteit. Het mooiste cadeau wat we elkaar gegeven hebben deze vakantie en wat ik haar vertel. Ze kan dit zelf nu niet helemaal bevatten, maar ik zie en voel aan haar dat ze dit ook zo ervaren heeft.
Een nare bijkomstigheid van deze dag is dat ik mijn fototoestel heb laten vallen en dat ‘ie kaduuk is. Shit, balen.

14 MEI

Niet doen maar zijn.
Zoveel tranen als er gevloeid zijn deze vakantie, zoveel ruimte, geluk en intimiteit heb ik daarvoor in de plaats gekregen. Grote hoogtes en diepe dalen.

Stilletjes liggen we om 6 uur tegen elkaar aan en geniet ik van de geur van Turkije en mijn lieve man naast mij in bed. Deze vakantie was hard nodig om onze vastgeroeste patronen en ons dichtgeslibde gezichtsveld weer open te breken. De liefde stroomt weer en de openheid doet ons goed. Mijn 1e ontbijtje neem ik om 7 uur waarna ik mijn koffer pak en weer mijn bed in duik. Het is bewolkt en zacht. Een prima laatste dag om te tutten, nog wat te winkelen en mogelijk een klein zonnetje te pakken. Am en Jan zijn op de scooter een trip aan ’t maken naar de opgravingen van Caunos. De rivier over met het bootje en rijden maar in de stilte waar je hoogop een schoolbusje, met kinderen die rondom het meer wonen,  tegenkomt. Ik ben voor het eerst alleen en het bevalt me goed. Even met niemand meer om me heen dan de kwetterende vogels en zoemende geluiden van een vriezer. Misschien ga ik zo een stukje lopen. In het appartement kunnen we tot vanavond 7 uur blijven, dus dat geeft rust.
 Na nog wat geruimd te hebben, ga ik alleen richting dorp. Eventjes voelt het als vanouds alsof ik geen beperkingen heb vanuit het verleden, heden of in de toekomst. Ik adem alleen een beetje rottig, maar zou toch ook een gewone ordinaire verkoudheid kunnen zijn?
Allereerst vat ik het plan om een vestje te kopen wat ik erg leuk vond en evt. Am ook nog kan dragen. Het was modern en voor mijn doen duur en denk eigenlijk al gauw dat het zonde is omdat ik niet weet hoe lang ik het nog kan dragen. Idioot natuurlijk want een etentje kost net zoveel en heb je maar 1 uur plezier van. Gelukkig is het Jan die dan af en toe mij over de drempel heen trekt en daardoor loop ik toch richting winkel. Later blijkt dat op het merk staat: “Angels never die”, wat wel heel bijzonder is.
Hierna slenter ik langs de oever van de rivier waar ik voor ’t eerst het dagjestoerisme mag aanschouwen. Kakelende groepen die in bootjes vertrekken voor een uitje naar de turttlebeach via de rivier en z’n gebeeldhouwde graven in de rotsen. Ondanks dit toerisme blijft het dorp z’n gemoedelijkheid behouden.
Verrast sta ik plots stil bij een onopvallend stukje oever waar er bankjes en lage typische Arabische zitjes staan, en zie ik een bord waarop staat: verse jus en pancakes. Toen we dit van de week zochten kon ik het niet vinden.
Alleen lopen heeft zo z’n voordelen. Je ziet meer omdat je niet afgeleid wordt door gesprekken of andermans doelen. Op de hangbanken onder de bomen voel ik me beschut en kruip ik met mijn schrijfschriftje tevreden weg nadat ik eerst mijn pita pancake met jus d’orange besteld heb. Ik heb een prachtig stil uitzicht op de koningsgraven in de rotsen en heb helaas geen fototoestel meer voorhanden.
De pancake werd een kliederboel en was niet erg lekker gemaakt, maar de entourage is des te beter. Een zwoele wind waait mijn hoofd leeg met ver op de achtergrond pruttelende ronkende motortjes van bootjes. Lichamelijk gaat het vandaag tot nu toe wat beter dan gister. Toch is het onoverkomelijk dat ik thuis weer patiënt van het AVL zal zijn, omdat mijn gezondheid niet goed voelt. Wat en óf ze nog wat voor me kunnen doen is afwachten, maar de benauwdheid en de prop neemt helaas toe. Ondanks alles wat deze vakantie van mijn energie gevraagd heeft, had ik dit niet willen missen en heeft het me ontzettend veel gegeven.

Dat we tot vertrek in het appartement konden blijven blijkt een misverstand te zijn, wat uiteindelijk nog even tot een vervelende emotionele intermezzo leidt. We komen er uiteindelijk wel uit en zo gaan we nog even met z’n drietjes richting dorp om wat te kopen en een klein hapje te eten voordat we vertrekken. De terugreis loopt voorspoedig ook al is het enorm laat en voor ons allen een lange dag. Ber wacht ons bij Schiphol op en even bleek ik in de war te zijn en had ik Simone gesms’t. Gelukkig allemaal nog recht kunnen zetten en zo vertrekken we weer richting huis over de verlaten straten. Het is rond 2 uur in de nacht en alles voelt dit keer onwerkelijk aan. De Nederlandse geur vermengd zich met de Turkse die nog aan ons lichaam en kleding hangt. Ook thuis voelt nog onwerkelijk en niet als mijn huis. Eerder alsof ik van de ene naar de andere vakantiebestemming ben vertrokken. De daarop volgende uren heb ik nodig om de rust te vinden voor mijn eigen bed. Ber, Jan en ik drinken koffie en kletsen nog wat. Tegen 4 uur lig ik dan eindelijk in bed met behoorlijk wat pijn, maar ook de gouden handen van Jan die me helpen om de nodige rust te vinden.