Verhalen over leven - Gedi(a)chten

MIJMERINGEN

Op mijn werk hebben ze een Hospice-krantje wat iedere maand uitkomt voor diegene die daar werken. HET DAKJE. Hieronder staat een stukje wat ik in oktober erin geschreven heb, omdat ik me nu pas realiseerde hoe moeilijk het kan zijn om zo'n stap te maken naar het Bijna-Thuis-Huis van de Hospice. Als medewerker probeer je jezelf zoveel mogelijk in te leven, maar het blijft toch niet je eigen ervaring. Door mijn ziekte kom ik steeds dichter bij de beleving van iemand die weet dat 'ie gaat sterven.

Ondanks onderstaand stukje vind ik dat de Hospice heel mooi werk doet en heb ik in de zorg met veel liefde en aandacht gewerkt, net als al mijn collega's dit doen.

STEL……. JE EENS VOOR!

Een lieve partner, een goede vriend(in), een ouder of je eigen kind stelt je voor om naar een plek te gaan waar je mag ZIJN. Allemaal lieve mensen die je vertroetelen, verzorgen en je bieden wat je nodig hebt. Je mag je wensen uitspreken en de kans bestaat dat ze gehoord wor-den. Tja, wat wil je nog meer!!!!
Dan is het zover, en ga je daar naar toe. Je pakt je kleren in die je graag aan hebt, je neemt je spulletjes mee, zoals je eigen muziek en een paar fotootjes van je geliefden. Het is altijd fijn om dat om je heen te hebben.
Je gaat naar je nieuwe plek, komt aan en wordt hartelijk verwelkomt. Moe van de enerverende “reis”, val je in slaap op het bed wat al voor je opgemaakt is.
En dan….. word je wakker als uit een boze droom. Waar ben ik? Thuis? Ergens waar het mijn “thuis” moet zijn? Waar is dan mijn huis-sleutel?
Helaas, bij de voordeur ben je binnengekomen, waarna deze in het slot is gevallen zonder dat je de sleutel nog hebt.
De paniek slaat toe. Je zou kunnen verhuizen denk je nog even. Dan dringt het pas echt tot je door dat dit je laatste thuis zal zijn voor het lichaam dat je dit leven met je meedraagt.

Is dit een sprookje of werkelijkheid???!!!

Sinds begin juni probeer ik te leven met mijn longkanker en de wetenschap dat mijn leven eindig is zoals voor iedereen. Ik dacht alleen een gemiddelde leeftijd te halen, wat er nu naar alle waarschijnlijkheid niet inzit. Het leven in het NU is voor mij daarom wel erg realistisch geworden. Dit betekent bijv. dat ik zoveel mogelijk de dingen doe die ik graag wil en niet uitstel. Daarnaast betekent het ook leven met de golven van de emoties die het begrip leven en dood met zich meebrengt. De fijne maar ook de minder prettige zoals gevoelens van angst. Bovenstaande stukje is 1 zo’n emotie die ik onlangs ervaren heb, hoewel ik ook besef dat ik dit zo zou kunnen voelen, maar mogelijk tegen het einde van mijn leven ik het weer heel anders zal beleven.
Waarom schrijf ik dit? Omdat ik het een intense beleving vond, en ik me nu pas een beetje meer realiseer hoe het zou kunnen voelen voor iemand die besluit om in ons Bijna Thuis Huis te komen. En… dat ik me nu ook realiseer waarom sommige mensen pertinent weigeren om naar het BTH te gaan; dit kan dan de ultieme beleving worden van de wetenschap dat je dood gaat. Dat voor zo’n stap dus moed nodig is, behoeft geen uitleg wat mij betreft. Liefs Gaby